Gorycz wygnania to autorska analiza twórczości Daviesa - gęstej i wielopoziomowej, przeżywającej od kilku lat renesans w Wielkiej Brytanii. Davies - nazywany "Proustem kina" - w ciągu 30 lat zrealizował zaledwie siedem filmów. Autor traktuje pierwszych pięć filmów Daviesa jako jeden, autobiograficzny tekst filmowy, badając ich wzajemne zależności i wskazując na zdumiewającą jedność formalną i tematyczną. Zwraca uwagę na ich oryginalną organizację czasową i wszechobecność kina - obecność metaforyczną, autotematyczną i intertekstualną. Wskazuje również głębokie pokrewieństwa między "cyklem autobiograficznym" a dwoma ostatnimi (jak dotąd) filmami reżysera, stanowiącymi adaptacje utworów literackich Johna Kennedy'ego Toole'a i Edith Wharton. Książkę zamyka rozmowa z reżyserem, przeprowadzona w styczniu 2008 roku.

Książka Michała Oleszczyka to świadectwo filmoznawczej pasji i osobistego związku z kilkoma filmami, którego konsekwencje okazują się zaskakująco rozległe. Autor przyjmuje karkołomną pozycję, zawieszoną gdzieś pomiędzy chłodną filmoznawczą analizą i bezkrytycznym zachwytem nad samą filmową materią. Ujmuje przy tym pokorą wobec filmowego tekstu - zamiast dekonstruować znaczenia, woli raczej nadbudowywać kolejne ich warstwy na tych już dostarczonych przez twórcę. Jak pisze w pewnym miejscu, w filmografii Daviesa łatwo się zagnieździć, drążyć w głąb zamiast podróżować wszerz.

Zapraszamy do dyskusji na forum ENH