Indeks cyklu

Podróż na Cyterę

Voyage to Cythera / Taxidi sta Kithira

reż. Theo Angelopoulos / Grecja 1983 / 137’

retrospektywa: Theo Angelopoulos Informacje o cyklu Inne filmy cyklu: Aleksander Wielki, Atena wraca na Akropol, Audycja, Myśliwi, Pamiętny rok 36, Pejzaż we mgle, Podróż komediantów, Podróż na Cyterę, Pszczelarz, Rekonstrukcja, Spojrzenie Odyseusza, Trylogia: płacząca łąka, Wieczność i jeden dzień, Zawieszony krok bociana

Obsada

Manos Katrakis, Giulio Brogi, Dora Volanaki, Mairi Chronopoulou

Opis filmu

Grecki reżyser, Aleksander, przygotowuje się do realizacji filmu o powracającym z emigracji starszym mężczyźnie. Na planie spotyka sędziwego sprzedawcę lawendy, którego z nieznanych powodów zaczyna śledzić. Wówczas płynnie wkraczamy w świat jego scenariusza, w którym Aleksander odgrywa rolę syna czekającego na niewidzianego od kilkudziesięciu lat ojca. Spyros, przed laty uczestnik lewicowego ruchu oporu, po przegranej wojnie domowej, musiał ratować się ucieczką do Związku Radzieckiego. W ojczyźnie zostawił żonę i dwójkę dzieci, które po latach na nowo muszą określać swój stosunek do ojca. Na początku lat 80. Spyros wraca do Grecji, czeka tu na niego wierna i wciąż kochająca żona, ale też świat nieczuły na jego dawną ofiarę. Rodzinna wioska zostaje zamieniona na ośrodek narciarski, a władze nie chcą bohaterowi wydać greckiego paszportu, zmuszając go do podjęcia dalszej wędrówki.

Podróż na Cyterę stanowiła przełom w twórczości Angelopoulosa, który pod wpływem swego nowego współscenarzysty, Tonino Guerry, zastąpił historiozoficzne analizy egzystencjalną refleksją. Wprowadził jednostkowego bohatera, wykorzystywał muzykę ilustracyjną, a także unikał trudnych dla obcokrajowców politycznych kontekstów. W Podróży na Cyterę w kunsztowny sposób połączył narrację subiektywną z obiektywną i tym dziełem otworzył tzw. trylogię milczenia (miłości, historii i Boga).

Rafał Syska

Staramy się osiągnąć ten rodzaj minimalizmu, jaki charakteryzuje japoński teatr, tak aby rytmem i milczeniem silniej wydobyć krzyk. (…) To, co chcę osiągnąć, to rodzaj brechtowskiej epiki, w której psychologiczna interpretacja nie jest konieczna.

Theo Angelopoulos