W powszechnej opinii to Peter Jackson uznawany jest za pierwszoplanowego reżysera nowozelandzkiego, jednak tytuł ten w rzeczywistości należy się Vincentowi Wardowi. To prawdziwy twórca - jego filmy, często inspirowane malarstwem renesansowym, odcisnęły piętno na współczesnej kinematografii nowozelandzkiej.

Pełnometrażowy debiut Warda to film Dojrzewanie (1984). Poprzedził go doceniony przez krytykę średniometrażowy State of Siege (1978) oraz dokumentalny In Spring One Plants Alone (1980). Misterna twórczość Warda napotykała na swojej drodze wiele trudności, na skutek czego w ciągu 24 lat od powstania Dojrzewania reżyser stworzył zaledwie pięć pełnometrażowych filmów: Nawigator: odyseja średniowieczna (1988), Mapa ludzkiego serca (1992), Między piekłem a niebem (1998), The River Queen (2005) oraz Rain of the Children (2008).

Filmy Warda charakteryzuje autorski styl, pełen powracających tematów i wątków, które można dostrzec już w pełnometrażowym debiucie. Reżyser często zajmuje się problemami tożsamości czy poszukiwania przynależności na tle obcego terytorium i, używając symboliki podróży, portretuje ludzi, którzy w takich okolicznościach szukają akceptacji. W outsiderach odnajduje najciekawsze filmowe media - widzi w nich uosobienie zamętu oraz braku społecznej równowagi. Ward wypracował własny styl, jednakże jako reżyser iście nowozelandzki czerpie twórcze siły z naturalnej scenerii, która stanowi inspirację dla tak wielu twórców z tego kraju.

Dr Ian Conrich, dyrektor Ośrodka Studiów Nowozelandzkich, Birkbeck, Uniwersytet w Londynie.

www.polityka.pl