Mówią o nim: najzabawniejszy na świecie wirtuoz klasycznych organów. Mieszkający we Francji, Nowozelandczyk Christopher Hainsworth swoje organowe koncerty adresuje do prawdziwych wielbicieli muzyki, którzy niekoniecznie są specjalistami w tej dziedzinie. Czy muzyką można opowiadać dowcipy? Hainsworth wygrywa na organach improwizacyjne kalambury, wywołuje nawałnice i bitwy, naśladuje głosy zwierząt. Koncerty są dla niego okazją do testowania granic, do jakich może dotrzeć instrumentalista, próbując zaszokować, zdziwić, poruszyć publiczność, rozbawić ją lub rozmarzyć. Pokutujący w powszechnej opinii wizerunek pełnego patosu, nudnego koncertu organowego, jest według artysty nieporozumieniem. Strategia wyzwalania obrazów, historii i emocji za pomocą muzyki przez purystów, poszukujących formy doskonałej, już dawno została uznana za przejaw złego smaku, ale moda na nią nie przemija. Ów kontrowersyjny sposób gry stał się sygnaturą Christophera Hainswortha.
 

Od dziecka zafascynowany organami, w których brzmienie nie raz wsłuchiwał się podczas mszy w kościele św. Marka w rodzinnym Wellington, w wieku 12 lat porzucił naukę gry na fortepianie, by namacalnie poczuć siłę mistycznych dźwięków. Z pewnością zrobiłby to wcześniej, gdyby nie fakt, że nie mógł dosięgnąć stopami pedałów instrumentu. Osiągnąwszy odpowiedni wzrost, rzucił się w wir prób i błędów, ćwicząc całymi dniami, pobierając lekcje harmonii i tajemnicy. Jego nauczycielem i mentorem został Maxwell Fernie, wielka postać w historii muzyki nowozelandzkiej. Fernie, dawny organista westminsterskiej katedry, po powrocie do Nowej Zelandii skonstruował niezwykłe, jedyne w swoim rodzaju organy, umieszczone w kościele św. Marii od Aniołów w Wellington. Obok muzyki i gry na organach drugą miłością Hainswortha była Francja. Po studiach na nowozelandzkim Uniwersytecie Victorii, wyjechał na stypendium do Europy, a następnie doktoryzował się w Tuluzie. Potem spełnił swoje marzenie o życiu pełnym piękna, dobrego wina, akustycznej perfekcji romańskich kościołów i tajemniczo rezonujących gotyckich katedr. Osiadł wraz z rodziną w małej wiosce niedaleko Bordeaux. Rezygnując z kariery pedagoga, wybrał status muzyka koncertujacego, kreatywnego performera, wirtuoza fortepianu, klawikordu i organów.

Christopher Hainsworth we Wrocławiu zagra w Sali Muzycznej Oratorium Marianum Uniwersytetu Wrocławskiego. By zachować tradycję miejsca, do zrekonstruowanego, barokowego wnętrza kilka lat temu przeniesiono z kościoła św. Elżbiety zabytkowe organy. Instrument zbudował w 1718 roku Adam Horatio Casparini z rodziny słynnych śląskich budowniczych organów. Ma 13 głosów, składa się z ok. 750 piszczałek, dla muzyków, specjalizujących się w wykonywaniu dzieł muzyki dawnej z użyciem historycznego instrumentarium, wydaje się bezcenny. To jedyne organy z warsztatu Caspariniego, które przetrwały do dzisiejszego dnia. Zostały poddane renowacji i wyposażone w elektryczną turbinę. Co zrobi z nimi Hainsworth? Program koncertu jest eklektyczną, muzyczną wariacją na temat historii Nowej Zelandii. Rozpocznie go utwór Martina Lodge'a Plenum (Nowa Zelandia, 1954), majacy oddać atmosferę mitycznego czasu przed pojawieniem się człowieka na nowozelandzkiej ziemi. Potem jej rdzenni mieszkańcy Maorysi zostaną przywołani przez Waiata w aranżacji Hainswortha. Dalej punkt to punkcie muzyk opowie dramatyczną historię opanowania dziewiczej krainy przez białego człowieka, wykorzystując do tego celu klasyczne utwory m.in. Beethovena, Couperina, Pleyela czy Rymskiego-Korsakowa.

Agnieszka Szeffel