|
|
|
|
|
21 LIPCA, 09:45
Helios 2
|
|
|
|
|
|
23 LIPCA, 12:45
Helios 2
|
|
|
|
|
|
Twoja metka
|
|
Wybierz kolor metki:
|
|
|
|
zielone: 27, zółte: 17, czerwone: 21
|
|
|
Niekoniecznie.
~ marakieno
|
|
|
może...
~ muzka
|
Podyskutuj o filmie na forum
|
|
|
|
|
Podróż na Cyterę
|
Voyage to Cythera
/
Taxidi sta Kithira
|
reż. Theo Angelopoulos
/
Grecja 1983
/
137’
|
|
|
retrospektywa: Theo Angelopoulos
Informacje o cyklu
Inne filmy cyklu:
Aleksander Wielki,
Atena wraca na Akropol,
Audycja,
Myśliwi,
Pamiętny rok 36,
Pejzaż we mgle,
Podróż komediantów,
Podróż na Cyterę,
Pszczelarz,
Rekonstrukcja,
Spojrzenie Odyseusza,
Trylogia: płacząca łąka,
Wieczność i jeden dzień,
Zawieszony krok bociana
|
Obsada
Manos Katrakis, Giulio Brogi, Dora Volanaki, Mairi Chronopoulou
Opis filmu
Grecki reżyser, Aleksander, przygotowuje się do realizacji filmu o powracającym z emigracji starszym mężczyźnie. Na planie spotyka sędziwego sprzedawcę lawendy, którego z nieznanych powodów zaczyna śledzić. Wówczas płynnie wkraczamy w świat jego scenariusza, w którym Aleksander odgrywa rolę syna czekającego na niewidzianego od kilkudziesięciu lat ojca. Spyros, przed laty uczestnik lewicowego ruchu oporu, po przegranej wojnie domowej, musiał ratować się ucieczką do Związku Radzieckiego. W ojczyźnie zostawił żonę i dwójkę dzieci, które po latach na nowo muszą określać swój stosunek do ojca. Na początku lat 80. Spyros wraca do Grecji, czeka tu na niego wierna i wciąż kochająca żona, ale też świat nieczuły na jego dawną ofiarę. Rodzinna wioska zostaje zamieniona na ośrodek narciarski, a władze nie chcą bohaterowi wydać greckiego paszportu, zmuszając go do podjęcia dalszej wędrówki. Podróż na Cyterę stanowiła przełom w twórczości Angelopoulosa, który pod wpływem swego nowego współscenarzysty, Tonino Guerry, zastąpił historiozoficzne analizy egzystencjalną refleksją. Wprowadził jednostkowego bohatera, wykorzystywał muzykę ilustracyjną, a także unikał trudnych dla obcokrajowców politycznych kontekstów. W Podróży na Cyterę w kunsztowny sposób połączył narrację subiektywną z obiektywną i tym dziełem otworzył tzw. trylogię milczenia (miłości, historii i Boga). Rafał Syska Staramy się osiągnąć ten rodzaj minimalizmu, jaki charakteryzuje japoński teatr, tak aby rytmem i milczeniem silniej wydobyć krzyk. (…) To, co chcę osiągnąć, to rodzaj brechtowskiej epiki, w której psychologiczna interpretacja nie jest konieczna. Theo Angelopoulos
|
|
|
|
|
|
Strona archiwalna
|
|
|