Indeks cyklu

Smash Palace

reż. Roger Donaldson / Nowa Zelandia 1982 / 108’

Kino Nowej Zelandii - fabuły Informacje o cyklu Inne filmy cyklu: Angel Mine, Anioł przy moim stole, Całkiem obcy, Cena mleka, Chris Hainsworth i Ślad Te Kootiego, Czarna owca, Deszcz, Drastyczne środki, Farma Footrot: pieskie życie, Goodbye Pork Pie, Koniec złotego wieku, Mauri, Nagle, Ngati, Niebiańskie istoty, Niezwykła energia, Numer 2, Pamięć i pożądanie, Prawdziwa historia, Sleeping Dogs, Smash Palace, Tylko instynkt, Uciekinier, Utu, W kryjówce mojego ojca, Wesele Sione’a, Wypadek

Obsada

Bruno Lawrence, Anna Jemison, Greer Robson, Keith Aberdein, Des Kelly

Opis filmu

Al Shaw jest właścicielem małego warsztatu samochodowego Smash Palace i całe dnie spędza na dopieszczaniu swojego wyścigowego samochodu. Jego sfrustrowana francuska żona Jacqui nakłania go, aby sprzedał warsztat, jednak bohater nawet nie chce o tym słyszeć. Jacqui wdaje się w romans z najlepszym przyjacielem Ala - policjantem Rayem. Po burzliwej kłótni, w czasie której Al gwałci Jacqui, kobieta ucieka z ich córką, Georgie. Rozpad związku postępuje, kiedy Jacqui występuje przeciw Alowi o zakaz kontaktu, a Ryan bije go w odwecie za wydarzenia z przeszłości. Al porywa Georgie i inscenizuje tragiczny wypadek (...)

Narastająca obsesja Ala jest ukazana za pośrednictwem przepięknych zdjęć, oryginalnego scenariusza i świetnych kreacji aktorskich. Reżyser przyjął pozycję obserwatora, skupiając się na lokalnym kolorycie i czyniąc z długich scen pościgów obrazowe odzwierciedlenie narastającego napięcia i emocjonalnej podróży bohatera.

Helen Martin, New Zealand Film 1912-1996

Dosłownie na naszych oczach spokojny, inteligentny człowiek wpada w szaleństwo. Nie jest to śmieszne, głupawe wariactwo, lecz szaleństwo graniczące z obsesją, która dotyka tak wiele osób rozstających się z kimś bliskim. Ten film przedstawia pewną istotną współczesną tendencję i pokazuje to, czego nie zobaczylibyśmy, gdybyśmy byli po prostu sąsiadami bohaterów - z pomocą Donaldsona uczucia Bruno Lawrence'a są dla nas po prostu przejrzyste.

Pauline Kael, The New Yorker